Στα μάτια των ασθενών του ήταν ένας μικρός Θεός. Εσωσε χιλιάδες ζωές, δίνοντας τη δυνατότητα σε καρδιοπαθείς, ιδιαίτερα σε όσους δεν μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό για να γιατρευτούν, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους στην πατρίδα. Ο Παναγιώτης Σπύρου, ο πατέρας της Καρδιοχειρουργικής στην Ελλάδα, έχασε τη μάχη για τη ζωή την Κυριακή, σε ηλικία 76 ετών, μετά από εγκεφαλική ανεπάρκεια.
Το σπουδαίο άνθρωπο, το διακεκριμένο επιστήμονα και κορυφαίο καρδιοχειρουργό αποχαιρετούν αύριο με θλίψη οι συγγενείς, οι φίλοι και ο κόσμος που, ακόμη και αν δεν τον γνώρισε προσωπικά, είναι ευγνώμων για το έργο του. Ο Παναγιώτης Σπύρου κηδεύεται αύριο, στις 12 το μεσημέρι, από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
Οι στενοί του συνεργάτες μιλούν με συγκίνηση για έναν άνθρωπο που δούλεψε σκληρά, νύχτα - μέρα, για «νίκες καρδιάς». Παρά τις προκλήσεις στο εξωτερικό, διάλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αφιερώθηκε στην«αιώνια ελπίδα ζωής». Υπηρέτησε την Ιατρική με βαθιά ευθύνη, υψηλό επαγγελματισμό, γνώση και ανθρωπιά.
«Θυμάμαι την πρώτη επέμβαση που έκανε ο Παναγιώτης Σπύρου, τον Αύγουστο του 1983, στο νοσοκομείο ''Γ. Παπανικολάου''. Ημουν συνεργάτης του από την πρώτη στιγμή. Οταν γύρισα, έχοντας πάρει ειδικότητα από το ''Καρολίνσκα'', ήρθα στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και παραιτήθηκα για να συνεργαστώ μαζί του. Ο θυελλώδης, ο ορμητικός, ο παρορμητικός Παναγιώτης Σπύρου ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του και την αγαπούσε. Έγραψε Ιστορία. Όλη η γενιά των καρδιοχειρουργών της Βόρειας Ελλάδας βγήκε από τη δική του ''σχολή''. Ευτύχησα να συνεργαστώ μαζί του μέχρι το 1994», λέει στον «Α» ο καρδιοχειρουργός Βασίλης Χαλβατζούλης. Όπως προσθέτει, «το άστρο του Σπύρου έγινε η αιτία για τη Θεσσαλονίκη να πάρει το προβάδισμα στην Καρδιοχειρουργική έναντι των Αθηνών. Θέλει μεγάλο ψυχικό σθένος για να το πετύχεις αυτό. Τέτοιοι άνθρωποι δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Η Πολιτεία και η ιατρική οικογένεια οφείλει να τους τιμά δεόντως».
Επανάσταση στην Καρδιοχειρουργική
Ο Παναγιώτης Σπύρου έφερε επανάσταση, όταν το 1980 ίδρυσε τη θωρακο-καρδιοχειρουργική κλινική του «Γ. Παπανικολάου». Ηταν το πρώτο καρδιοχειρουργικό κέντρο της χώρας και μάλιστα εκτός Αθηνών. Είχε επιστρέψει από σπουδές στις ΗΠΑ. Δεν ήθελε να κυνηγήσει μια μεγάλη καριέρα εκεί.
Πλαισιωμένη από ένα επιτελείο σημαντικών καρδιοχειρουργών, η κλινική διακρίθηκε για πρωτοποριακές για την εποχή επεμβάσεις. Ανέκοψε τη ροή ασθενών και συναλλάγματος προς το εξωτερικό και εξελίχθηκε σε κέντρο μεταμοσχεύσεων. Η πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, η πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς στη Θεσσαλονίκη, η πρώτη τοποθέτηση της πρώτης μηχανικής καρδιάς στην Ελλάδα, μεταμοσχεύσεις καρδιάς - πνευμόνων, μεταμοσχεύσεις ζεύγους πνευμόνων, ήταν από τις καινοτόμες επεμβάσεις στη μονάδα-πρότυπο. Η ομάδα των 17 γιατρών έκανε καθημερινά 3-4 επεμβάσεις καρδιάς και μεταμοσχεύσεις όλων των ειδών, ενώ ο Παναγιώτης Σπύρου παρέμεινε διευθυντής μέχρι το 1997, όταν και ανακηρύχθηκε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
«Ήταν 27 ώρες στο χειρουργείο!»
Οι συνεργάτες και οι φίλοι του μιλούν για έναν άνθρωπο με ήθος, έναν «θρύλο» της ελληνικής επιστήμης. Δεν δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο, αποκαλύπτοντας τα στραβά του συστήματος Υγείας. Ασθενείς του θυμούνται ότι όταν άλλοι καρδιοπαθείς αναγκάζονταν να δώσουν «φακελάκι» σε χειρουργούς οι οποίοι έκαναν αλόγιστα επεμβάσεις, εκείνοι έφευγαν από τον Παναγιώτη Σπύρου με ένα... σημείωμα. Ηταν οι συμβουλές του για το τι έπρεπε να αλλάξουν στην καθημερινότητά τους για να έχουν δυνατή καρδιά.
«Δεν υπάρχει αντίγραφο ανθρώπου σαν τον Σπύρου. Ήθελε πάντα να βοηθήσει. Είχε ένα μεγαλείο που δεν βρίσκεις. Ό,τι στόχο έβαζε, τον πετύχαινε. Με καθαρότητα. Δεν ζητούσε λεφτά. Αν έκανε κάποια περιουσία, ήταν από αυτά που του πρόσφεραν. Η λέξη ''φτωχός'' μεταφραζόταν γι' αυτόν ως καλύτερη φροντίδα ασθενούς. Διότι, ο πλούσιος είχε λεφτά να πάει και στην Αμερική...», αναφέρει στον «Α» ο επί 60 χρόνια επιστήθιος φίλος του Χρήστος Κοντότσης. Ο ίδιος θυμάται το διάσημο καρδιοχειρουργό να βρίσκεται κλεισμένος στο χειρουργείο για... 27 ολόκληρες ώρες! «Επρόκειτο να ταξιδέψει στην Αμερική και ήθελε να χειρουργήσει τους ασθενείς που χρειάζονταν επέμβαση. Μόλις βγήκε εξουθενωμένος από το χειρουργείο και ενώ τον μετέφερα στο αεροδρόμιο, τον ρώτησα ''πότε θα ξεκουραστείς;''. Δεν πρόλαβε καλά καλά να μου απαντήσει ότι θα κοιμάται στο αεροπλάνο και τον πήρε ο ύπνος. Είχε γίνει πτώμα. Ήταν όμως δυνατός...».
Ο κ. Κοντότσης ήταν ο άνθρωπος που, ως γραμματέας, «ακτινογραφούσε» τους ασθενείς από όλη την Ελλάδα οι οποίοι επισκέπτονταν τον κ. Σπύρου μέχρι το 1985, οπότε διατηρούσε ιδιωτικό ιατρείο. «Τελειώναμε τα ραντεβού στις 5- 6 το ξημέρωμα! Βάζαμε τους επαρχιώτες νωρίς για να επιστρέψουν σπίτι τους και μετά τους Θεσσαλονικείς. Έκανα ''ανάκριση'' στους ασθενείς. Πολλοί αναγκάζονταν να μείνουν σε ξενοδοχείο, έχαναν το μεροκάματό τους για να έρθουν στο γιατρό. Αυτοί όχι μόνο δεν πλήρωναν επίσκεψη, αλλά τους δίναμε και 500 δραχμές για τα έξοδά τους. Έλεγε σε όλους να φωνάζουν τους ασθενείς με το μικρό τους όνομα. Να τους αγκαλιάζουν. Το πρώτο μέλημά του για την ανάρρωση του ασθενή ήταν το ψυχολογικό», υπογραμμίζει. Όπως προσθέτει, «δεν μπορούσες να τον βάλεις σε καλούπια. Παίζαμε από το 1953, στη γειτονιά μας στο Διοικητήριο. Κάναμε αθλητισμό. Στο σχολείο ήταν άριστος στα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Θα σπούδαζε Μαθηματικά, αλλά όταν πέθανε ο καθηγητής που τον ενέπνευσε, αποφάσισε να πάει στην Ιατρική...».
«Με μάγεψε η τέχνη του»
Με την επαγγελματική και ακαδημαϊκή του πορεία, ο Παναγιώτης Σπύρου αποτελεί πρότυπο για τους γιατρούς, καθώς συνέβαλε στην εφαρμογή νέων μεθόδων και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Για τον Σωτήρη Πράπα, διευθυντή Καρδιοχειρουργικής στο «Ερρίκος Ντυνάν», υπήρξε δάσκαλος, πατέρας και μέντορας. «Ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να στραφώ στην Καρδιοχειρουργική. Πήγα στο ''Γ. Παπανικολάου'', την εποχή που ξεκινούσε, για γενική χειρουργική, με σκοπό να γίνω παιδοχειρουργός. Αλλά μαγεύτηκα από την τέχνη του. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη. Ήταν ένας πρωτοπόρος, γενναίος στην άσκηση της ειδικότητας. Ελεύθερο πνεύμα στην καθημερινή του ζωή, που δεν σκέφτηκε ποτέ το συμφέρον, αλλά έπραξε με βάση την παρόρμηση, τις αρχές και την αγάπη για το συνάνθρωπο. Αυτός ήταν ο Σπύρου. Σε εμάς τους μαθητές του, πέρα από τις παρακαταθήκες που αφήνει ως δάσκαλος, μας αφήνει την περηφάνια να λέμε ότι υπήρξαμε μαθητές του και θα συνεχίσουμε το έργο του», τονίζει ο κ. Πράπας συγκινημένος.
Ο θάνατος του Παναγιώτη Σπύρου
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η υγεία του κλονίστηκε ανεπανόρθωτα. Αρχικά ήταν ο θάνατος της αγαπημένης του κόρης Σοφίας, που πέθανε το 2006 σε ηλικία μόλις 26 ετών, κάνοντάς τον ένα ψυχολογικό ράκος. Ακολούθησαν προβλήματα όρασης λόγω ωχράς κηλίδας και εγκεφαλικές βλάβες. «Προοδευτικά έπεφτε, έβρισκε παρηγοριά στο ποτό. Είχε όμως βάλει πλώρη να πεθάνει. Το έλεγε...», αναφέρει ο κ. Κοντότσης.
Ο Παναγιώτης Σπύρου είχε γεννηθεί το 1936 στο Ανταρτικό Φλώρινας. Ήταν παντρεμένος και είχε, εκτός από την κόρη του, και τον Αλέξανδρο. Είχε μεγάλη λατρεία στον αθλητισμό και ειδικά στον Αρη, όπου διετέλεσε και στη θέση του προέδρου του τμήματος μπάσκετ. Λάτρευε τη θάλασσα και την ιστιοπλοΐα. Είχε το παρατσούκλι «καπετάν Παναγιώτης», αν και λίγοι γνώριζαν πως έκανε με επιτυχία το διάπλου του Ατλαντικού!
Στην ιδιωτική κλινική όπου νοσηλευόταν τα τελευταία δύο χρόνια βρισκόταν κοντά του και ο μαθητής του, καρδιοχειρουργός Βασίλης Βύζας, ο οποίος μιλά για έναν κορυφαίο γιατρό με σφαιρική γνώση, εξαιρετικά πεισματάρη, περήφανο και άνθρωπο της ουσίας. Εκείνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι το ρητό που είχε αναρτήσει ο «πατέρας της Καρδιοχειρουργικής» έξω από την πόρτα του χειρουργείου: «Καμία κοινωνική προσφορά δεν έχει αξία χωρίς προσωπικές θυσίες»...
Πηγή: Agelioforos.gr
Περισσότερες ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη: http://lpyrgos-thessaloniki.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου