Ευγνωμοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα

Του ΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΟΥ

Όποιο κι αν είναι, τελικά, το αποτέλεσμα των εκλογών, όσο περισσότερο ή λιγότερο «αποτελεσματική» αποδειχθεί ή έσωθεν και έξωθεν προσπάθεια κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει στις 18 Ιουνίου, ο νικητής και αυτών των εκλογών, όπως και της 6^ης Μαΐου, έχει ένα ονοματεπώνυμο: Αλέξης Τσίπρας. Και μόνο το γεγονός ότι αυτός ο «αυθάδης» νεαρός. κατάφερε να «ταρακουνήσει» την pax germanika που εγκαθιδρύονταν αργά αλλά σταθερά, μήνα το μήνα, μέτρο το μέτρο, στην ταλαίπωρη Ελλάδα κι έδωσε προοπτική αλλαγής κι απαλλαγής από τη θηλειά του μνημονίου, αρκεί για να του είμαστε όλοι ευγνώμονες.

Και μόνο το γεγονός ότι ένα «παιδί» απέδειξε, με τον πιο απόλυτο τρόπο, το ποια θα μπορούσε να είναι η πορεία του τόπου αυτά τα δυόμισι τελευταία χρόνια, αν στη θέση του Γιωργάκη και των άλλων υπήρχε ένας σοβαρός διαπραγματευτής, με διάθεση για ρήξεις, αρκεί για να του πούμε όλοι ένα  «ευχαριστώ».

Θυμηθείτε λίγο ποια ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία και το πολιτικό κλίμα όλο  το διάστημα πριν τις προηγούμενες εκλογές: «κόκκινες γραμμές», έλεγαν,  βάζουν μόνο οι «ισχυροί», οι δανειστές, οι «εταίροι» κι οι «εταίρες μας» (η κ. Μέρκελ,  η κ. Λαγκάρντ κλπ). «Θρηνώ κι οδύρομαι για τα μέτρα που σας βάζουμε», δήλωναν, «αλλά δεν υπάρχει άλλο σενάριο». Μισθωτοί, συνταξιούχοι και άλλοι περίμεναν ανήμποροι, σαν πουλιά  στο… ξέφωτο το νέο «πυροβολισμό», τα μέτρα των 11 δισ. του Ιουνίου που θα ήταν τελικά… 14 δισ., τους μισθούς… Βουλγαρίας που «απολάμβαναν» από τον περασμένο Φλεβάρη να γίνονται μισθοί… Κροατίας (ή μήπως… Νίγηρα;). Κι όλη η χώρα, βυθιζόταν αργά αλλά σταθερά στην προοπτική της ομαδικής κατάθλιψης. Και ξαφνικά…

Δεν χρειάστηκε παρά μόνο να αναδειχθεί  ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα και να γίνει για 48 ώρες υποψήφιος κυβερνήτης της χώρας (συν, βεβαίως, την εκδίωξη του Σαρκοζί από τα Ηλύσια Πεδία) και όλα αυτά που ήταν «στη σφαίρα της φαντασίας» και «στα μυαλά κάποιον τρελών της Κουμουδούρου» άρχισαν να συζητιούνται – και εντός κι εκτός Ελλάδας. Να η επαναδιαπραγμάτευση, να η επιμήκυνση των όρων, να η μετενέργεια που δεν πλήττει πια τόοοοσο πολύ την «ανταγωνιστικότητα», να ο «τροϊκανός» που παραδέχεται ότι οι μισθοί μας έφτασαν στα επίπεδα του 1990 και «δεν πάει άλλο». Να κι οι ηγεσίας των μνημονιακών κομμάτων να «αναιρούν» την υπογραφή που έβαλαν φαρδιά πλατιά στις δηλώσεις μετανοίας προς την κ. Μέρκελ ότι «το μνημόνιο θα τηρηθεί μέχρι κεραίας».

Κι όλο αυτό το «ταρακούνημα», μόνο και μόνο επειδή ένα κόμμα από το 4% πήγε στο 16%. Φανταστείτε λίγο, κλείνοντας τα αφτιά στις απειλές ότι «αν κυβερνήσει ο Λαφαζάνης τα παιδιά δεν θα έχουν γάλα να πιουν»... Φανταστείτε, το πρωί της 18^ης Ιουνίου, το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και το ενδεχόμενο οι τοκογλύφοι της ΕΕ, του ΔΝΤ και των «αγορών» να χάσουν τα 360 δισ. τους αν συνεχιστούν τα μνημόνια να είναι πια όχι «υπόθεση εργασίας», αλλά προγραμματική θέση της νέας Ελληνικής κυβέρνησης. Θα συνεχίσουν, λέτε, να μας κουνούν το δάχτυλο ή θα κάτσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης; Θα ζητήσουν «με το καλημέρα» νέα μέτρα ή θα κοιτάξουν να βρουν μια λύση που θα ικανοποιεί πια και τους δυο;

Αλλά κι αν ακόμη η τρομοκρατία νικήσει κι έχουμε αύριο ξανά μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ίσως και με… ολίγο Τζήμερο, ακόμη και τότε, τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ όπως πριν. Γιατί πια στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βρίσκεται, δυνατό, ένα κόμμα αποφασισμένο να παλέψει, μαζί με την κοινωνία και να μην «αφήσει σε χλωρό κλαρί» όσους επιχειρήσουν την επομένη να μας οδηγήσουν πάλι στο δρόμο της απόλυτης υποτέλειας.

Και στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες το ξέρουν καλά αυτό....