Του ΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΟΥ
Όταν, στην ηλικία των 25 περίπου χρόνων, έκανα τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, ο μεγαλύτερος «μπελάς» μου ήταν κάτι γκομενίτσες που «κάθονταν» στους αρχισυντάκτες και έπαιρναν τα πιο «καλά» θέματα. Στην ίδια ακριβώς ηλικία, ο παππούς μου, πολεμούσε στην Αλβανία.
Όταν έκλεισα τα 18, το σημαντικότερο πρόβλημα που με απασχολούσε ήταν να βρω ένα καλό σπίτι στην πόλη όπου θα σπούδαζα. Στην ίδια ακριβώς ηλικία η μάνα μου ζούσε τις τελευταίες εβδομάδες του Εμφυλίου.
Χρησιμοποιώ δύο προσωπικά παραδείγματα για να τεκμηριώσω τον ισχυρισμό μου ότι η γενιά μου, οι σημερινοί τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, πενηντάρηδες, (οι γεννημένοι δηλαδή πάνω κάτω στην εικοσαετία 1955 – 1974), ήμασταν η πιο ευνοημένη ελληνική γενιά και καταφέραμε, με την ιδιοτέλεια και την αβελτηρία που χαρακτήρισε τους περισσότερους από εμάς, να καταστρέψουμε τη χώρα και να τη φέρουμε στο χάλι που είναι σήμερα.
Δεν είμαι από αυτούς που έκλεψαν, έγλυψαν, εκμαύλισαν και εκμαυλίστηκαν στο πέρασμα των λεγόμενων «δημιουργικών» χρόνων μου. Μπορεί να το διαπιστώσει όποιος δει το εκκαθαριστικό μου, την κάρτα των ασφαλιστικών μου εισφορών και την πορεία του στεγαστικού μου δανείου που έχει φτάσει «στα κόκκινα». Έχω όμως το θάρρος να βγω μπροστά και να πω ότι η γενιά μου εγκλημάτησε κατά της πατρίδας μου.
Μεγαλωμένοι σε ένα «ειδυλλιακό» οικονομικό περιβάλλον, στις δεκαετίες του '60, του '70 και του ΄80, που καμιά σχέση δεν είχε με τις στερήσεις προηγούμενων δεκαετιών, με τους περισσότερους από εμάς να μην έχουμε «καταλάβει» καλά-καλά ούτε την τελευταία έως τώρα μεγάλη δοκιμασία του ελληνισμού, τη χούντα, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε τη χώρα να μεγαλουργήσει. Το μόνο που χρειαζόταν για τη γενιά μου ήταν να κάνει πολιτική, μπίζνες, δημοσιογραφία, ιατρική, ντόμπρα και μπεσαλίδικα. Να αξιοποιήσει το διεθνές περιβάλλον και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας ορθολογικά και τίμια.
Αντ' αυτού, επιλέξαμε να στέλνουμε στη Βουλή το κάθε λαμόγιο που ήξερε να «στήνει» κομματικούς στρατούς και να διορίζει «συμβούλους». Να «φάμε» τα λεφτά της Ευρώπης, στην οποία μας ενέταξε ο Κ. Καραμανλής (ο μεγάλος, όχι αυτή η καρικατούρα με το ίδιο ονοματεπώνυμο που μας κυβέρνησε εσχάτως) σε «αρπαχτές», μίζες, «ελληνοποιημένα» γιουγκοσλαβικά καλαμπόκια, δομημένα ομόλογα.
Η γενιά μου ήταν που άφησε διάφορα «πουλέν» να μπαστακωθούν με το αζημίωτο για 30 χρόνια στο σβέρκο μας και να εισπράττουν εσαεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το γεγονός ότι βρέθηκαν στη «σωστή» πλευρά της πύλης του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ του '73, ακόμη κι αν αυτή ήταν η μόνη σχέση τους με τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Η γενιά μου ήταν που θα μπορούσε να κάνει την Ελλάδα Ελβετία του Νότου αξιοποιώντας τον τουρισμό, δεκαετίες τώρα, αλλά προτίμησε την αρπαχτή της σαλάτας των 20 ευρώ, την κούρσα αεροδρόμιο-Σύνταγμα με «αντίτιμο» 60.000 δραχμές., τα εκατόευρα για ένα ημιυπόγειο στη Χαλκιδική το Δεκαπενταύγουστο. Η γενιά μου αναγόρευσε σε «υπέρτατες αξίες» της ζωής το (γερμανικό) καγιέν, τη βιλάρα στη Μύκονο, το «πρώτο τραπέζι στον Κιάμο», τα καλλιστεία του Μαστοράκη, τις ξανθιές βουλευτίνες, την Ολυμπιάδα της Γιάννας (με το C4I και το... Ζέπελιν που τη συνόδευαν...) και πούλησε την ψυχή της στο Διάβολο για να ζήσει τη ζωή που μας «πλασάριζαν» οι Κούγιες, οι Πετροκωστόπουλοι κι οι Θέμοι.
Κοινώς, η γενιά μου ήταν που όχι μόνο άνοιξε την κερκόπορτα, αλλά κυριολεκτικά «γκρέμισε τα τείχη» για να περάσουν άκοπα σήμερα, δίκην περιπάτου, τα τανκ της Μέρκελ και του Σόιμπλε και να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα σ' αυτόν τον τόπο. Και τώρα; Έρχεται η ώρα κι αυτηνής να υποφέρει, όπως όλες οι προηγούμενες. Με τη διαφορά ότι για τις δικές της «μαύρες μέρες» που έρχονται, δεν φταίει κανείς περισσότερο από την ίδια. Το κακό είναι ότι μαζί της «παίρνει στο λαιμό της» κι αυτούς που ακολουθούν…
Δεν νιώθω συνυπεύθυνος με τη γενιά μου απέναντι στους σημερινούς νέους, γιατί συνειδητά ποτέ μου δεν υπηρέτησα καμία από τις «αξίες» που ανέφερα παραπάνω. Συνεπώς δεν νομιμοποιούμαι εγώ να ζητήσω συγγνώμη από τη νεότερη γενιά για την Ελλάδα του ΓΑΠ, του Πάγκαλου, του Άκη και του Βουλγαράκη που της «φορτώσαμε». Ούτε είμαι αρμόδιος να δώσω εξηγήσεις σ' αυτήν για τα φριχτά «χαράτσια», την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία των 300 ευρώ, την απελπισία που βιώνει, τη νέα λαίλαπα που έρχεται σε λίγές εβδομάδες από σήμερα και δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.
Μπορώ όμως να κάνω κάτι για να της δείξω έμπρακτα την αλληλεγγύη μου. Τον Οκτώβριο – Νοέμβριο, που θα στήνει, πρώτη αυτή, τις κρεμάλες στο Σύνταγμα, θα είμαι εκεί μαζί της και θα περνάω το σχοινί.
Περισσότερα πολιτικά θέματα: http://lpyrgos-politics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου