Επίκαιρος και στις μέρες μας ο Άρης Βελουχιώτης!

Πριν από ακριβώς 67 χρόνια, στις 15 Ιουνίου 1945, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ και ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Άρης Βελουχιώτης, έβαλε στη χαράδρα του Φάγγου, κοντά στη Μεσούντα, τέλος στη ζωή του, για να διαβεί έτσι τις πύλες της Ιστορίας και να γίνει θρύλος. Και κάτι περισσότερο, ακόμα, από θρύλος: Σύμβολο.

Οι θρύλοι με τον καιρό ξεθωριάζουν, παραποιούνται από την προφορική παράδοση, κρύβονται ή χάνονται πίσω από την ομίχλη του χρόνου και παίρνουν μια μορφή που ενίοτε ελάχιστα κοινά έχει με τα γεγονότα ή τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται. Τα σύμβολα όμως (παρότι ισχύουν και για αυτά όσα προαναφέρθηκαν για τους θρύλούς) έχουν το επιπλέον χαρακτηριστικό ότι παραμένουν σύγχρονα και επίκαιρα – για όσο διάστημα τουλάχιστον συνεχίζουν να εμπνέουν τις κατοπινές γενιές!

Παρότι πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΛΑΣ, και η προσφορά και το έργο του Άρη δεν έχει αποτιμηθεί ακόμα στο σύνολό του, είναι αναμφισβήτητο ότι ο Βελουχιώτης εξακολουθεί και σήμερα να παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος – παρότι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών που του χρονικού πλαισίου της δράσης του, αλλά κυρίως λόγω των αθλιοτήτων και των ψευδών που κυκλοφόρησαν σε βάρος του, με στόχο να αμαυρώσουν την εικόνα του, ανθρωπάκια άθλια από όλο τα φάσμα των πολιτικών παρατάξεων. Επίκαιρος δεν είναι για την αντιστασιακή του δράση απέναντι σε έναν κτηνώδη, ανελέητο κατακτητή και για την προσπάθειά του να συμβάλει στην απελευθέρωση της υποδουλωμένης του χώρας, αλλά κυρίως για όσα οραματιζόταν για την Ελλάδα για την περίοδο μετά τη λήξη της κατοχής.

Ο Άρης Βελουχιώτης, όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώρισαν από κοντά, οραματιζόταν μια Ελλάδα ελεύθερη, χωρίς αφέντες. Μια Ελλάδα που μπορεί να ορίζει μόνη της τις τύχες της, χωρίς την επιτήρηση, χωρίς την παρέμβαση κανενός «φίλου» ή «εταίρου». Χωρίς να είναι αναγκασμένη να ακολουθεί τις προσταγές των εκάστοτε «προστατών» και επίδοξων «σωτήρων» της που θέλουν να αναμειγνύονται στα εσωτερικά της –πάντα για το καλό των Ελλήνων, βέβαια!– και να σέρνεται πίσω από το άρμα καμίας ξένης δύναμης, είτε της Δύσης, είτε της Ανατολής. Με λίγα λόγια, μια χώρα που δεν θα ήταν προτεκτοράτο. Μια δημοκρατική χώρα που θα την εξουσίαζε ο λαός, οι ίδιοι οι πολίτες της, οι οποίοι θα δρούσαν και θα αποφάσιζαν για το μέλλον τους με βάση τα δικά της συμφέροντα και μόνο.

Αυτά τα λίγα και μόνο αρκούν για να σκιαγραφήσουν καθαρά την πολιτική διαθήκη που ήθελε να αφήσει ως παρακαταθήκη στην Ελλάδα ο Άρης Βελουχιώτης – μια διαθήκη που, όπως πολύ εύκολα αντιλαμβάνονται όλοι, ακόμα δεν έχει εκτελεστεί!

Αλλά αντί να συνεχίσω να εκφέρω την (υποκειμενική, έτσι κι αλλιώς) γνώμη μου για το πόσο επίκαιρος είναι ο πρωτοκαπετάνιος, είναι προτιμότερο, πιστεύω, να... δώσω για λίγο το λόγο στον ίδιο τον Άρη, παραθέτοντας εδώ τρία μικρά αποσπάσματα από την περίφημη ομιλία του στη γενέτειρά του τη Λαμία, στις 22/10/1944, κατά την οποία παρουσίασε, λίγες μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών, τη δράση και τους μελλοντικούς στόχους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

«Κανείς δεν πίστευε νωρίτερα στο θαύμα που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις του λαού (αναφέρεται στην επιτυχία της επανάστασης του 1821). Άλλοι περίμεναν να έρθει η λευτεριά από τη Ρωσία, άλλοι από την Αγγλία, άλλοι από άλλες ξένες δυνάμεις (…). Όμως η επανάσταση απέδειξε ότι αυτή μόνη της χάρισε την λευτεριά στην πατρίδα μας.

«Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία (…) και μας ρίξανε στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό οικονομικό επίπεδο (…) όλης της Ευρώπης. Η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι η αντίδραση σκεφτόταν μόνο να εκμεταλλευτεί, να ξεζουμίσει το λαό (…) πείθοντάς τον ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δεν θα είναι ποτέ σε θέση να ορθοποδήσει μόνο του και ότι έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι…»

«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σε όποια χώρα υπάρχουν τέτοια. Για αυτό δεν νοιάζεται και δεν συγκινείται από την ύπαρξη (…) του κράτους. Ενώ εμείς (οι φτωχοί, απλοί άνθρωποι), το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα με το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. (…) Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας, ή εμείς που παραμένουμε εδώ στις καλύβες μας;»

Ποιος αμφιβάλει ότι τα λόγια του αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να αναφέρονται σε συνθήκες και σε καταστάσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στις μέρες μας;

Κ. Ν.

Περισσότερα πολιτικά άρθρα: http://lpyrgos-politics.blogspot.com