Ομολογώ ότι τόσες συμπυκνωμένες βλακείες είχα να ακούσω από κυβερνητικό εκπρόσωπο από την εποχή ενός πράσινου ομολόγου του κ. Κεδίκογλου που μας έχει αφήσει εδώ και χρόνια. Αυτό το παιδί, ο κ. Κεδίκογλου, κατάλαβε από νωρίς –χάρη και στη… μαχητική πορεία του πατέρα του– ότι στην πολιτική μπορείς ν’ ανέβεις όσο ανόητος κι αν είσαι, αρκεί να γλύφεις τους ισχυρούς, να τα έχεις καλά με τα ιδιωτικά ΜΜΕ κι ακόμα καλύτερα να το παίξεις και λιγάκι δημοσιογράφος στα νιάτα σου.
Στη συνέχεια, όταν πια πάρεις το δρόμο τον ανηφορικό για να σώσεις τη χώρα, ξεπατικώνεις μερικές εξυπνάδες από αυτές που αναπαράγουν στα μπαράκια οι διάφοροι ψαριανοί και κατατροπώνεις τους εχθρούς με επιχειρήματα του τύπου «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους».
Οι ως τα τώρα απαντήσεις του σε όλες τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης δείχνουν ευρηματικότητα, ετοιμότητα και ουσία, αντάξια αυτών των ιδιοτήτων που χαρακτήριζαν τους γεωργαλάδες και τους άλλους γκεμπελίσκους οι οποίοι όταν τους ρωτάς γιατί ξέχασαν την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου σου λένε ότι δεν καταλαβαίνεις από υψηλή πολιτική.
Φυσικά ο κάθε Κεδίκογλου έχει και το Σαμαρά του, ο κάθε Βενιζέλος τη Φώφη του και ο κάθε Κουβέλης το νεαρό με την μπριγιαντίνη. Και αποδεικνύεται ότι ναι μεν η βλακεία είναι ανίκητη, αλλά χωρίς πλάτες διαλύεται πάραυτα στα εξ ων συνετέθη.
Έτσι λοιπόν, τι να περιμένεις από έναν πρωθυπουργό που, απευθυνόμενος στους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τους εγκαλεί με τη φράση «εδώ δεν είναι δεκαπενταμελές»; Προφανώς και του έμεινε το κουσούρι, το απωθημένο από τα νιάτα του.
Αυτός λοιπόν ο ανεπάγγελτος δήθεν πιτσαδόρος που διαδέχτηκε τον άλλοτε συμφοιτητή του επίσης ανεπάγγελτο ΓΑΠ, κατήγγειλε από το βήμα της Βουλής στην υστερολογία του, τον Αλέξη Τσίπρα, γνωρίζοντας ότι ο αντίπαλος του δε θα μπορούσε να του απαντήσει χωρίς την άδεια του ρέιντζερ Μεϊμαράκη. Και θα χάρηκε, παίρνοντας εκείνο το ύφος, το κάπως, όπως όλα τα καλομαθημένα που έβαζαν το σοφέρ της οικογένειας να βαράει αυτούς που τους φώναζαν φλώρους.
«Αβανταδόρους του λόμπι της δραχμής» χαρακτήρισε τον Τσίπρα και τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ο άνθρωπος που ό,τι πιάνει, ακόμη και χρυσό, το μετατρέπει σε περιττώματα. Τι θα το κάνει το ευρώ, θα σας γελάσω…
Και μετά από το κράξιμο που έφαγε, βγήκε ο νέος Λάρι Κινγκ και αποφάνθηκε: (…) η κριτική του κ. Τσίπρα είναι σαν τις εναλλαγές του χαμαιλέοντα και ο κρατισμός και ο λαϊκισμός δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα, αλλά η συνταγή που μας έφερε στο σήμερα».
Συμφωνώ με τον Κεδίκογλου στο Β’, συμφωνώ. Μονάχα που ο κύριος μεταπολεμικός εκφραστής του κρατισμού στην Ελλάδα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (κρατικοποίησε Ολυμπιακή, Εμπορική – Λαϊκή, Ναυπηγεία, τρόλεϊ και λοιπές συγκοινωνίες, ύδρευση κ.λπ.) και του λαϊκισμού (σύμφωνα με τις διαχρονικές διαπιστώσεις της ΝΔ) ο Αντρέας Παπανδρέου (το κόμμα του οποίου στηρίζει πλέον και συνεργάζεται όχι μόνο (με) τη δεξιά αλλά και την ακροδεξιά). Ο ΣΥΡΙΖΑ, εξ όσων θυμούμαι, ακόμη δεν πήρε την εξουσία. Αλλά άντε τώρα να εξηγείς στο Σίμο…
Προφανώς γι’ αυτό ανέλαβε ο πρώην υφυπουργός Εργασίας κ. Νικολόπουλος να προσγειώσει τους χαζοχαρούμενους που περίμεναν από την τριανδρία της συμφοράς να μας σώσει. Και μας εξήγησε τα περί ανα-δια-περι-από-υπερ-διαπραγμάτευσης.
Ε, φαντάζομαι, ότι αν ρωτήσει κανείς το Σ. Κεδίκογλου πόσο σοβαροί είναι αυτοί οι πολιτικοί που για να φτιάξουν μια κυβέρνηση αλλάζουν σε 20 μέρες μέσα υπουργούς και υφυπουργούς (κάποιον προτού ορκιστεί), θα λάβετε τη σαφέστατη απάντηση ότι είστε λαϊκιστές και (αφού ρωτήσει και το Βενιζέλο) ότι δεν έχετε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Είπαμε: είναι ανίκητη…
Περισσότερα πολιτικά
θέματα: http://lpyrgos-politics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου