Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ
ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ*
Ομολογώ ότι αποφεύγω να δω τηλεόραση τον τελευταίο καιρό,
διότι η ταινία είναι πάντα η ίδια:
Δυο τρεις εισαγγελάτοι, θες το τρίδυμο της συμφοράς Τρέμη,
Καψής, Πρετεντέρης, ή το σοφιστικέ Καψής – Τσίμας, η εξ αποστάσεως
«δεοντολογικά» μνημονιακή Χούκλη, ο εποπτεύων τη Στάη εκ του βυθού ανασυρθείς
ξερόλας και οι ουράνιοι Παπαδημητρίου με την ξανθιά του δωδεκάποντου, έχουν στο
κέντρο της οθόνης ένα συριζέο και τον πυροβολούν κατά ριπάς.
Από κοντά κάτι νέα αυτιστικά λυκόπουλα, Μυταράκης,
Σταϊκούρας και Πούλκας, Πόλκας, θα σας γελάσω, από τη γαλαζοπράσινη συμμορία,
επιχειρούν το ακατόρθωτο: να κάνουν περισσότερους καβγάδες από τον Άδωνη της
τζουτζούκας του, το Γιακουμάτο, το Μανώλη και τον πέραν πάσης αμφιβολίας πρώτο
καβγατζή και πρώτο κλάψα (έως και ταυτοχρόνως), τον μπλοφατζή Λοβέρδο!
Πάει ν’ ανοίξει το στόμα του ο εκάστοτε συριζέος να
απαντήσει στην ερώτηση της τρέμουσας από οργή και αείποτε επαναστάτριας Όλγας,
τον κόβει η ίδια με το αμίμητο «ναι, αλλά…», πάει να το πει ο έρμος, τον
κεραυνοβολεί ο Πρετεντέρης, συνεχίζει τη μισή πρόταση, ωρύεται ο Καψής για τα
ιερά και όσια της φυλής και εν τέλει τον αφήνουν στο Λοβέρδο για τα περαιτέρω.
Έλα, όμως, που θέλεις να δεις και καμιά ταινία να κατέβει το
λιτό σου δείπνο (με χαβιάρι και σολομό καπνιστό, κατά Πάγκαλο) και μέχρι να
έρθει η ώρα επιδίδεσαι στη δεύτερη προσφιλή κίνηση των δακτύλων των νεοελλήνων:
το ζάπιν (ναι, το g δεν
προφέρεται).
Πέφτεις λοιπόν πάνω στην αναστατωμένη Μιλένα Αποστολάκη η
οποία έντρομη αλλά και έμπλεη οργής
κατακεραυνώνει το δύστυχο συριζέο που της δώσανε για άσκηση, διότι είπε πως
πρέπει να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες. Θέλετε να κρατικοποιήσετε και τον ΟΤΕ
και άλλες εταιρίες, τσιρίζει με το ψεύτικο ρο ξεχασμένο εν τη ρύμη του λόγου
της (που ‘σαι Ντόρα, με το κολωνακιώτικο το τάχα μου γο).
Η παιδίσκη Μιλένα, συνταξιούχος από τα 40 της Ολυμπιακής
Αεροπορίας, της εταιρίας που κρατικοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν την
έριξε έξω ο Ωνάσης, της εταιρίας για την οποία έδωσε αγώνα να την κρατήσει στο
Δημόσιο ο Αντρέας Παπανδρέου, εκείνος ο κύριος που τη είχε στο γραφείο του
κάποια χρόνια.
Αλλά αυτό το αγνοεί. Ήταν πολύ μικρή τότε. Αγνοεί και το τι
λέγανε οι κατά καιρούς πασόκοι (που την ανέβασαν σε υπουργικούς θώκους) για την
ιδιωτικοποίηση και την κρατικοποίηση.
Η Μιλένα, σαν την παιδίσκη που χάνει στο δάσος το καλαθάκι
της και το μόνο που της απομένει είναι να προσφέρει τον εαυτό της στον κακό
λύκο, εξεγείρεται: Όχι και τις Τράπεζες!
Φυσικά! Παίζουν οι τραπεζίτες τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας,
έχοντας κόψει τη ρευστότητα στην αγορά, πληρώνει ο Έλληνας το δάνειο με τον
τίτλο «επανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών, αλλά τον έλεγχο για το που θα πάνε
αυτά τα χρήματα θα τον έχει ο τραπεζίτης. Που δε θα τα επιστρέψει ποτέ. Ποτέ!
Με δυο λόγια: μου δίνει το κράτος από τα δανεικά πεντακόσια
χιλιάρικα να αγοράσω σπίτι. Το αγοράζω και το εκχωρώ σε μια υπεράκτια εταιρία,
αλλά τα λεφτά για την αγορά δεν τα εξοφλώ εγώ. Διότι εγώ είμαι το στήριγμα του
συστήματος. Το εξοφλείτε εσείς και μάλιστα εν τάχει, μη χάσουν τα πεκούνια κι
οι δανειστές.
Ψηφίστε τους ξανά παιδιά: έχουν έξοδα οι άνθρωποι (δεν
τσάκιζε μόνον η κ. Σταμάτη τα μαγαζιά στο Κολονάκι), τ’ αφεντικά τους οι
τραπεζίτες πρέπει να σιγουρέψουν τα λεφτά τους (αυτά που θα πληρώσουμε εμείς
δηλαδή) και κάθε κουβέντα για έλεγχο υποκρύπτει τάση στην αναρχία, στο
ξεπούλημα του έθνους και της θρησκείας.
Κι επειδή έμαθαν κάποιοι ότι κι ο Ομπάμα κι οι Άγγλοι κι οι
Ιρλανδοί και όλοι όσοι δανείζουν τις τράπεζες παίρνουν έναντι μετοχές, ας μην
το λένε. Αναρχικοί είναι.
* Ο Κ. ΤΣΑΟΥΣΙΔΗΣ
είναι δημοσιογράφος
