Αυτούς τους «κύριους τίποτα» τους έβλεπε κανείς συνεχώς στα παράθυρα των ειδήσεων. Που τους έχανες, που τους έβρισκες, πάντα σε κάποιο κανάλι ήταν (ή, πολλές φορές, σε δυο ή σε τρία κάθε μέρα), να κάνουν αναλύσεις, σχολιασμούς επί παντός του επιστητού, να θεωρούν τους εαυτούς τους ειδικούς για κάθε είδους θέματα (από οικονομίας μέχρι εξωτερικής πολιτικής), να φωνάζουν, να μαλώνουν, να κολακεύουν, να μπουρδολογούν. Οι άνθρωποι αυτοί μιλούσαν και μιλούσαν και στο τέλος έμενε ο τηλεθεατής με την απορία, τι στο καλό είπαν. Γιατί αν αφαιρούσε κανείς από το λόγο τους τις ρητορικές εκφράσεις, τις κορώνες, τις καυχησιές τύπου «ξέρετε όλοι πολύ καλά ποιος είμαι εγώ» ή «το έργο μου μιλάει για μένα», τις αγριοφωνάρες και όλα τα χαμερπή καραγκιοζιλίκια που τους έκαναν οι image makers τους να μάθουν απέξω για να εντυπωσιάζουν τον μέσο τηλεθεατή, δεν θα έμενε τίποτα μα τίποτα χειροπιαστό, μεστό, με νόημα, τίποτα που να καταδείκνυε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα σχέδιο, ένα όραμα, ότι θέλουν να προσφέρουν στο σύνολο και όχι να αυτοπροβληθούν.
Είναι άνθρωποι που ανταποκρίνονται στο καχέκτυπο του αρχαίου σοφιστή, που κατακεραύνωνε ο Σωκράτης. Δεν πιστεύουν σε τίποτα εκτός από τη δική τους προβολή, και μπορούν με την ίδια ευκολία και με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, που στην ουσία δεν είναι επιχειρήματα αλλά στερεότυπες εκφράσεις («πρέπει να σώσουμε τη χώρα», «ό,τι κάνω το κάνω για το καλό της κοινωνίας/ Ελλάδας/ πατρίδας/ συνανθρώπων μου», «θέλω να προσφέρω ό,τι μπορώ», «εγώ καθοδηγούμαι μόνο από τη συνείδησή μου» και άλλα πολλά…) να υποστηρίξουν σήμερα το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστήριζαν χθες!
Ανάλογη με την τηλεοπτική τους παρουσία ήταν και η δράση τους σε διάφορα πόστα κυβερνητικά ή κομματικά: λόγια ατέλειωτα, έργα μηδέν. Πώς να επιτελέσουν άραγε κάποιο αξιόλογο έργο, όταν όλη τους η ενέργεια καταναλώνεται στην παρουσία τους στα τηλεοπτικά παράθυρα;
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς «κύριους τίποτα» στην ελληνική πολιτική σκηνή των τελευταίων χρόνων είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Για να ακριβολογώ: για μένα είναι ο κατεξοχήν «κύριος τίποτα» του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό διαμορφώθηκε υπό το κατάπτυστο εκείνο ανθρωπάκι που ακούει στο όνομα Κώστας Σημίτης. Αρχικά, όταν ξεφύτρωσε κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μου είχε κάνει θετική εντύπωση. «Είναι εξαιρετικός δικηγόρος», με είχαν πληροφορήσει μάλιστα.
Το πόσο καλός δικηγόρος είναι ίσως δεν μπορώ να το κρίνω, αν και διατηρώ πολύ μα πάρα πολύ σοβαρές επιφυλάξεις επί του θέματος. Όσον αφορά όμως στην παρουσία του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, πολύ γρήγορα τον κατέταξα, παρά την εν γένει συμπαθητική του, όπως τουλάχιστον μου φαινόταν, φυσιογνωμία, στην κατηγορία που προανέφερα, δηλαδή του «κυρίου τίποτα». Πάνω από 10 χρόνια αργότερα, η γνώμη μου για το συγκεκριμένο πρόσωπο όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί, μα αντιθέτως βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Πιστεύω ότι ο κ. Λοβέρδος αντιπροσωπεύει (μάλλον άθελά του ως έναν βαθμό, γιατί είναι κι αυτός παιδί της εποχής του) ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η χώρα σε επίπεδο πολιτικών που κινούνται μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια (εξαιρώ δηλαδή του ναζί κ.α.).
Δεν θα αναλύσω εδώ την μακρόχρονη παρουσία του στα έδρανα της Βουλής. Θα αναφέρω μόνο το «επίτευγμα» για το οποίο μάλλον θα τον θυμούνται στο μέλλον: ως τον άνθρωπο που κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να διαλύσει εξολοκλήρου το (ήδη πολύ ξεχαρβαλωμένο, είναι αλήθεια) σύστημα υγείας της χώρας μας. Δεν γίνεται να πέσει το μάτι μου πάνω σε ανθρώπους που ταλαιπωρούνται αναίτια στον ΕΟΠΥΥ ή αναζητούν απεγνωσμένα τα φάρμακα για την αντικαρκινική τους θεραπεία, χωρίς να συλλογίζομαι με πικρία πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο ευθύνης του κ. Λοβέρδου για αυτή τους την κατάντια.
Θα μου πείτε, άλλος στη θέση του δεν θα είχε καταστρέψει το σύστημα υγείας έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη δύσμοιρη Ελλάδα; Ναι, πιθανότατα. Αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Και η Ιστορία θα γράψει ότι αυτό διαλύθηκε επί υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου. Ντροπή του!
Τώρα ο κ. Λοβέρδος θέλει να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ, να ανεξαρτητοποιηθεί, να ιδρύσει δικό του κόμμα/ κίνημα, και φιλοδοξεί να επιτελέσει ως αρχηγός σημαντικό ρόλο στην κινούμενη άμμο του συνεχώς μεταβαλλόμενου πολιτικού σκηνικού της μεταμνομονιακής Ελλάδας με σκοπό, βέβαια, να σώσει την χώρα από την καταστροφή. Βάσει των διαπιστευτηρίων και μόνο που έχει δώσει έως τώρα όσον αφορά στις ικανότητές του, είναι βέβαιο τι ακριβώς θα πετύχαινε ο κ. Λοβέρδος. Και αν με ρωτούσε κάποιος για το ποσοστό του κόμματός του σε επερχόμενες εκλογές, θα του απαντούσα ότι σίγουρα θα έπαιρνε τα δέοντα 3, αλλά όχι τοις εκατό!
Έλα όμως που στην Ελλάδα η τράπουλα είναι σημαδεμένη ήδη από την εποχή του Καποδίστρια και το πολιτικό παιχνίδι σχεδόν ποτέ δεν παίζεται με διάφανους όρους, ούτε και βάσει των προσωπικών ικανοτήτων. Σε αυτό το πλαίσιο βέβαιο είναι ότι ο κ. Λοβέρδος θα τύχει μεγάλης στήριξης. Στήριξης από όλους εκείνους που είναι πολύ ικανοποιημένοι με τις αποδόσεις του (γιατί, άραγε;), που θέλουν να τζογάρουν πολιτικά, που ποντάρουν σε ένα νέο υπό διαμόρφωση «ευρωπαϊκό» κόμμα που θα σταθεί αντίβαρο στον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν να «την φέρουν» στον Βενιζέλο, που, που, που… Και είναι εξίσου βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα ο κ. Λοβέρδος όχι μόνο δεν θα εξαφανιστεί από τα παράθυρα της τηλεόρασης, αλλά θα εμφανίζεται εκεί ακόμα πιο συχνά…
Κ. Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου