Έρχεται η «νέα Νορμανδία» για τους Γερμανούς!

Του ΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΟΥ 

Όσοι γνωρίζουν Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις παραδέχονται πως, στο διάβα των δεκαετιών και των αιώνων, τα ίδια κοινωνικοοικονομικά φαινόμενα οδηγούν στα ίδια ιστορικά αποτελέσματα. Εδικά όταν πρόκειται για συγκρούσεις συμφερόντων. Μπορεί τα «όπλα» να αλλάζουν, αλλά οι βασικές παράμετροι παραμένουν οι ίδιες. Ειδικά στη Γηραιά Ήπειρο, ανέκαθεν η βασική διαχωριστή γραμμή ήταν ανάμεσα στις λεγόμενες «Κεντρικές Δυνάμεις», με ραχοκοκαλιά τη Γερμανία, από τη μια  και τη «Δύση» από την άλλη.

Οικονομικοί, γεωστρατηγικοί και εθνολογικοί λόγοι καθόριζαν πάντοτε αυτά τα δύο «στρατόπεδα», που συγκρούστηκαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους και, ήδη αναμετρόνται και πάλι μέχρις εσχάτων, στον οικονομικό «πόλεμο» που ζούμε σήμερα. Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν η σημερινή προσπάθεια της Γερμανίας να επιβληθεί στην Ευρώπη, εφαρμόζοντας ουσιαστικά με οικονομικούς όρους εκείνο που επιχείρησε να επιβάλει με τα όπλα δυο φορές μέσα στον 20^ο αιώνα: την απόλυτη κυριαρχία της – και μάλιστα με τον παραδοσιακό, «μονοκόμματο» γερμανικό τρόπο του «όλα ή τίποτα». Με αυτό το σκεπτικό, δείτε πόσες ανατριχιαστικές ομοιότητες εμφανίζονται σήμερα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με τα όσα διαδραματίστηκαν την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα,  η γερμανική οικονομία, κοντεύοντας  να «σκάσει» από την υπερπαραγωγικότητά της, αναζητούσε με αγωνία νέους ζωτικούς χώρους επιρροής και προνομιακής διάθεσης των προϊόντων της. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι λοιπές Ευρωπαϊκές και παγκόσμιες δυνάμεις, την «άφησαν» να δημιουργήσει, πάντα με το... δικό της τρόπο, μια «ραχοκοκαλιά» πολιτικής και οικονομικής επιρροής στη… γειτονιά της (από το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας μέχρι την επιλογή της διεύρυνσης της ΕΕ μέχρι τα… Ουράλια, αντί της εμβάθυνσης της «Ευρώπης των 15», όπως άλλοι ζητούσαν).

Ακολούθησε η προσπάθεια επέκτασης προς Δυσμάς και Νότο,  Και πάλι η υπόλοιπη Ευρώπη, σαστισμένη, προτίμησε, όπως και τότε, το «νέο Μόναχο», τον «εξευμενισμό» της γερμανικής επεκτατικότητας. Χρειάστηκε, όπως και τώρα, έτσι και τότε να «πέσει» η Γαλλία (δείτε ομοιότητες ανάμεσα στο φουκαρά Σαρκοζί και του Φιλιπ Πεταίν), να ισοπεδωθεί όλη η Ευρώπη, να αρχίσουν να πλήττονται άμεσα οι ΗΠΑ για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι Αμερικανοί πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, έδωσαν τη νίκη στη Δύση και διαμέλισαν τη γερμανική «αυτοκρατορία» ομού με τη Σοβιετική Ένωση τότε (σήμερα Ρωσία) που καραδοκούσε για χρόνια προκειμένου να επωφεληθεί από την κοσμογονία που επακολούθησε.

Θεωρώ ότι ήδη και στη σημερινή Ευρώπη, βρισκόμαστε στις παραμονές μιας «νέας Νορμανδίας». Τα μηνύματα ότι άρχισε να φυσά το πρώτο αεράκι αισιοδοξίας είναι πολλά. Η ΕΕ, η πραγματική ΕΕ, του Σουμάν κι όχι του Σόιμπλε, περνά στην αντεπίθεση. Τα «ψωμιά»  της Γερμανικής επεκτατικότητας τελειώνουν όπου να' ναι. Η τελευταία G-20 ήταν το πρώτο σινιάλο. Η αντίσταση στη Γερμανική πολιτική, όσον αφορά την αναχρηματοδότηση των ισπανικών τραπεζών, η φυσική συνέχεια.

Μακάρι οι εκλογές της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα να είναι το επόμενο «χαστούκι». Όπως και να΄ χει, ο τροχός άρχισε να γυρίζει. Οι λαοί ξεσηκώθηκαν και συμπαρασύρουν τις κυβερνήσεις τους. Θυμηθείτε με: το πολύ μέχρι τη λήξη της Κυπριακής προεδρίας, στο τέλος του 2012 οι Γερμανοί θα ζήσουν τεράστιες «ψυχρολουσίες». Και μια και κάνουμε παραλληλισμούς με το '40, ας πάμε λίγο και στη χώρα μας. Τότε, μετά την πτώση του Άξονα, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι θαυμαστές του Χίτλερ, οι δωσίλογοι και οι μαυραγορίτες, όχι μόνον επιβίωσαν, αλλά κυβέρνησαν. Ας μην συμβεί το ίδιο και τώρα…

Περισσότερα διεθνή θέματα: http://lpyrgos-international.blogspot.com